接口A:
package com.why;
public interface InterfaceA {
public void sayA();
}
接口B:
package com.why;
public interface InterfaceB {
public void sayB();
}
实现A,B
package com.why;
public class ClassA {
public static void main(String args[]){
InterfaceA a=new InterfaceA(){
@Override
public void sayA() {
// TODO Auto-generated method stub
System.out.println("I am a A.");
}
};
InterfaceB b=new InterfaceB(){
public void sayB(){
System.out.println("I am a B.");
}
};
//must have ; in here.
a.sayA();
b.sayB();
}
}
输出: I am a A.
I am a B.
注意的地方,需要将这个接口类,放进某个方法里。因为它还是一个变量,如果不放进去,就需要变成static(还不太明白为什么,呵呵).还有需要在结尾处放 ; 号。其它就没什么了。
终结,以我愚见,这样写的好处可以减少无用类的定义。因为这些接口的实现类,只在这个方法中使用一次,没有必要在单独写出一个文件 类。所以就使用这种方式。咋一看还像直接new interface一样,也像新定义了一个inner class一样。呵呵,很有趣啊!看高人写的代码就是不一样啊。
public interface interfaceParent {
int f1();
public innerInterface iif=new innerInterface(){
@Override
public int f2() {
// TODO Auto-generated method stub
return 0;
}};
//private f2();接口只能是public和abstact
public interface innerInterface
{
int f2();
}
}
内部接口......
package newToday;
public class Foo
{
public interface Bar
{
void callback();
}
public static void registerCallback(Bar bar)
{}
// ...elsewhere...
public static void main(String[]args)
{
Foo.registerCallback(new Foo.Bar()
{
public void callback() {}
});
}
}
再看个接口的应用
public interface interfaceParent {
int f1(innerInterface iif);
public innerInterface iif=new innerInterface(){
@Override
public int f2() {
// TODO Auto-generated method stub
return 0;
}};
//private f2();接口只能是public和abstact
public interface innerInterface
{
int f2();
}
}
public class iAbstractClass implements interfaceParent{
/**
* @param args
*/
//要实现抽象方法...........
public static void main(String[] args) {
// TODO Auto-generated method stub
new iAbstractClass().f1(new innerInterface(){
//调用接口
@Override
public int f2() {
// TODO Auto-generated method stub
return 0;
}});
}
@Override
public int f1(innerInterface iif) {
// TODO Auto-generated method stub
return 0;
}
}
内部类和内部接口在 其他的类都不可以访问
除上面的访问方式....