先看两个例子的输出。
例子一:
public class Test3
{
public static void main(String[] args)
{
System.out.println("赋值前....");
System.out.println(A.i);
A.i = 1;
System.out.println(A.i);
System.out.println("赋值后....");
}
}
class A
{
static int i;
static String j;
static
{
System.out.println("A类的static块被调用");
System.out.println("静态块里的i="+i);
System.out.println("静态块里的j="+j);
}
}
输出结果
赋值前....
A类的static块被调用
静态块里的i=0
静态块里的j=null
0
1
赋值后....
例子二:
public class Test {
static {
System.out.println("***");
}
public static final String a = "sss";
}
public class Test1 {
public static void main(String[] args) {
System.out.println(Test.a);
}
}
输出结果:
sss
下面这六种情形符合主动使用的要求:
1 、当创建某个类的新实例时(或者通过在字节码中执行new指令;或者通过不明确的创建、反射、克隆或者反序列化)。
2、当调用某的类的静态方法时(即在字节码中执行invokestatic指令时)。
3、当使用某个类或接口的静态字段,或者对该字段赋值时(即在字节码中,执行getstatic或putstatic指令时),用final修饰的静态字段除外,它被初始化为一个编译时的常量表达式。
4、当调用api中的某些反射方法时,比如类class中的方法或者java.lang.reflect包中的类方法。
5、当初始化某个类的子类时,(某个类初始化时,要求它的超类已经被初始化了)
6、当虚拟机启动某个被表明为启动类的类(即含有main方法的那个类)